Vereniging Oud Hoorn - Actualiteit

Afgelopen dinsdag overleed Leo Hoogeveen op 74-jarige leeftijd.  Geboren in Wassenaar maar volbloed Horinees geworden. Dat is in dit geval zeker van toepassing.

Sinds Leo in Hoorn is komen werken, de enige baan die hij ooit gehad heeft, is hij verknocht geraakt aan de stad, de geschiedenis en de mensen.

Over zijn entree in Hoorn schreef hij later: In de vroege zomer van 1975 ontstond voor mij de mogelijkheid op een baan bij het Hoornse gemeentearchief. Ik was echter nog nooit in Hoorn geweest en kon me van de stad geen enkele voorstelling maken. Op maandag 23 juni hield ik het niet langer en pakte ik in Nijmegen de trein naar die zo ver lijkende uithoek in Noord-Holland. Die eerste kennismaking met Hoorn werd voor mij een openbaring. Ik was verrukt!

Hij is begonnen bij de gemeente Hoorn in een pandje in de binnenstad. Samen met Arie Boezaard lekker speuren in de archieven, informatie aanleveren voor de speeches van de burgemeester en de wethouders en wie er maar een vraag had, kon bij Leo terecht. Wat Leo als archivaris kenmerkt, is dat hij zich ook inhoudelijk met de zaken bezighield. Niet alleen heeft hij de nodige inventarissen op zijn naam staan, maar vooral veel artikelen voor het Kwartaalblad en hij heeft een zeer gewaardeerde inbreng bij boeken over Hoorn gehad. Daarmee heeft hij met niet aflatende ijver, enorme inzet en betrokkenheid een grote bijdrage geleverd aan het ontdekken en toegankelijk maken van de geschiedenis van de stad.

Wat Leo vooral van groot belang vond, dat er bewaard wordt voor het nageslacht. Hij heeft zowel in zijn functie bij de gemeente als in zijn eigen tijd een enorme verzameling krantenknipsels, brochures, folders en boekwerkjes aangelegd. Niet voor niets wordt er gesproken over de Leopedia. Een deel daarvan is inmiddels gescand, staat in HDS op de website en is daarmee gemakkelijk toegankelijk geworden. Maar het ging Leo steeds aan zijn hart als daarna iets werd weggegooid. Bewaren is bijna synoniem met Leo.

Ook als het ging om gebouwen en stadsgezichten kon hij zich heel druk maken. Uit artikelen blijkt tegelijk zijn gedrevenheid en zijn boosheid over hoe het moois van de binnenstad voortdurend wordt belaagd en hoe - in navolging van Kerkmeijer in 1916 - assertieve waakzaamheid steeds is geboden.

Een voorbeeld van hoe hij zijn boosheid uitte over steeds weer opkomende ‘sloopwoede’ in de loop van de tijd, vind je in een artikel in het Kwartaalblad van 1979/4, naar aanleiding van de voorgenomen (en later uitgevoerde) sloop van de Openbare Eerste Burgerschool voor Meisjes aan het Kerkplein, waarbij Leo zijn protest breed uitmeet. De moeite waard om nog eens na te lezen.

Bij de Vereniging Oud Hoorn heeft hij verschillende functies vervuld, bestuurslid, medewerker van het Kwartaalblad, archivaris. Zijn ijver en kritische inbreng voor de goede zaak is gewaardeerd met het erelidmaatschap van de vereniging.

Met veel plezier maakte hij meteen tijd voor de beantwoording van vragen en wilde graag zijn kennis met anderen delen. Het werd een bijna gevleugelde uitdrukking: Even aan Leo vragen. Dat is iets dat we allemaal heel erg zullen missen.

Sinds zijn pensionering in 2014 heeft Leo al zijn tijd en energie besteed aan het uitbreiden van de verzameling van gegevens over de stad, soms niet meteen begrepen door mensen die het belang er niet zo van inzagen. Maar Leo heeft gelijk: wat je niet hebt bewaard, zul je over enige tijd te vergeefs zoeken.

Bewaren digitaal is voor hem okay, maar op papier is mooier.  Hij heeft eens een enveloppe met een stukje papier gekregen waar nadrukkelijk bij werd gezegd: Je mag het weggooien, maar we zijn er niet zeker van dat hij dat ook daadwerkelijk heeft gedaan.

De laatste jaren heeft Leo besteed aan het ordenen en toegankelijk maken van bronnen en bestanden. Eens per week bespraken we in de werkgroep Hoorn Huizen Straten Mensen de voortgang en de mogelijkheden om te scannen. Altijd was er tijd om vragen van mensen te beantwoorden en vaak konden we zo een beroep doen op Leo’s bijzonder goede geheugen.

De gehele Vereniging Oud Hoorn en vooral de werkgroep HHSM zullen Leo erg missen. Wij kunnen hem niet beter gedenken dan door zijn werk voort te zetten en de erfenis van Leo te koesteren.

Vanuit de werkgroep HHSM, Rita Lodde